توانبخشی فیزیوتراپی بعد از شیوع COVID-19 (بخش دوم)
شرکت توانبخش کالا گستر، بهترین ها را به ارمغان آورده است!
آن دسته از بیمارانی که اندیکاسیون فیزیوتراپی دریافت کرده اند، کاهش ظرفیت عملکردی و یا کاهش فعالیت بدنی را تجربه می کنند. برای افزایش تدریجی فعالیت زندگی روزمره و عملکرد بدنی آنها، فیزیوتراپیست راهنمایی ها و دستورالعمل هایی را برای تمرینات خاص در اختیار آنها قرار می دهد و پیشرفت به دست آمده را کنترل می کند. (برای به حداقل رساندن خطر کاهش اشباع خطرناک و اضافه بار)
- میزان اشباع اکسیژن بیمار باید قبل، حین و بعد از ورزش یا فعالیت های بدنی اندازه گیری شود (حد پایین در هنگام استراحت باید 90٪ و در هنگام ورزش 85٪ باشد)
- بیماران فقط باید در شرایط منزل با پارامترهای آموزش تجویز شده از نظر فراوانی، شدت، زمان / مدت و نوع، تمرینات بدنی را انجام دهند.
برای بیمارانی که ممکن است ضعف اکتسابی ICU (ICU-AW) داشته و دارای PICS باشند توصیه می شود که آنها را (از طریق پزشک عمومی) به یک مرکز توانبخشی ارجاع دهید، زیرا خطر اضافه بار زیاد است.
پیگیری عملکرد فیزیکی بیمار پس از COVID-19
در برخی از بیمارستان ها، بیماران شش هفته پس از ترخیص به یک متخصص پزشکی (به عنوان مثال متخصص ریه، متخصص داخلی، قلب و عروق …) مراجعه می کنند. آنها تحت ارزیابی اضافی عملکرد ریه و قلب و آزمایش ورزش قرار می گیرند و نتایج آزمون عملکرد فیزیکی فعلی را تعیین می کند.
این اطلاعات به فیزیوتراپیست کمک می کند تا تمرینات خاص تری را تجویز کرده و بیماران را بر اساس نیازها و اهدافشان راهنمایی کند اهداف درمانی ممکن است در بهبود بیشتر فعالیتهای زندگی روزمره، افزایش سطح فعالیت بدنی و یا ظرفیت ورزشی، مانند قدرت عضلانی و تحمل ورزشی باشد.
برای ارزیابی اهداف فعلی و تعیین اهداف جدید یا تعدیل شده، استفاده از اقدامات نتیجه بالینی زیر توصیه می شود:
- مقیاس عملکرد خاص بیمار (PSFS)
- باتری عملکرد فیزیکی کوتاه (SPPB)
- قدرت گرفتن (در صورت موجود بودن با یک دینامومتر دستی)
- اندازه گیری میزان اشباع اکسیژن (SpO2) و فرکانس ضربان قلب (HR) قبل، حین و بعد از ورزش!
- مقیاس Borg CR10 برای تنگی نفس و خستگی قبل ، حین و بعد از ورزش.
- گام شمار / شتاب سنج، برای ارزیابی سطح فعالیت بدنی.
- تست شش دقیقه راه رفتن، برای ارزیابی ظرفیت ورزشی.
اهداف فیزیوتراپی بیمار بعد از COVID-19
هدف از درمان فیزیوتراپی این است که بیمار بتواند فعالیت بدنی را بیشتر افزایش دهد و توانایی ورزش را افزایش دهد.
منطقی به نظر می رسد که فرض کنیم اصول آموزشی، مانند مواردی که با بیماران مبتلا به بیماری های مزمن ریه استفاده می شود،
می تواند در بیماران پس از COVID-19 اعمال شود. وقتی نتایج آزمایش محدودیت یا خطری جدی را نشان ندهد،
ممکن است به تدریج دفعات تمرین، شدت، زمان / مدت و نوع تمرینات افزایش یابد.
برای به حداقل رساندن خطر اشباع خطرناک و اضافه بار، میزان اشباع اکسیژن باید قبل، حین و بعد از ورزش اندازه گیری شود.
اگر بیماران در طی فعالیتهای بدنی و ورزش در 2 هفته اول افزایش شدت ورزش، هیچ علائمی از اشباع شدن نشان ندهند،
از این رو نظارت شدید SpO2 دیگر نشان داده نمی شود. تجویز ورزش باید بر اهداف درمانی تنظیم شده متمرکز باشد،
آنها باید بر اساس عملکردهای فعلی جسمی و سطح فعالیت بیمار باشد.
وقتی محدودیت های مشخص شده در زمینه فیزیوتراپی حل نشوند، ممکن است لازم باشد بیمار به سایر رشته های مراقبت های بهداشتی ارجاع شود. در این صورت، فیزیوتراپیست عملکرد سیگنالینگ دارد و همیشه در تماس نزدیک با پزشک عمومی بیمار است.
نتیجه : اگرچه بسیاری از سوالات هنوز بی پاسخ هستند، اما وقت و تجربه به ما کمک می کند تا نیازهای خاص بیمار پس از COVID-19 را در زمینه فیزیوتراپی شناسایی کنیم. بیانیه موضع انجمن هلند برای فیزیوتراپی قطعاً نقطه شروع خوبی است و همچنین اهمیت به اشتراک گذاشتن تجربیات در جوامع فیزیوتراپی محلی و بین المللی به یافتن بینش جدید و درمان های سفارشی برای بیمار؛ پس از COVID-19 بسیار کمک می کند!