آسیب ACL چیست؟
پارگی رباط صلیبی قدامی (ACL) یکی از آسیب های شایع در بین افراد در دوره نوجوانی یا اوایل بزرگسالی است. اینها غالباً در اثر آسیب محوری یا پیچشی غیر تماسی رخ می دهند، وقتی آسیب اتفاق می افتد معمولاً بسیار مشهود است، بیماران در داخل زانوی خود احساس “صدای پاپ” می کنند یا می شنوند و این امر با شروع سریع تورم یا تجمع مایع همراه است.
اتفاقی که از اینجا می افتد این است که اکثر بیماران با سیستم بهداشت و درمان روبرو می شوند، جایی که به افراد گفته می شود مقداری آموزش کار با دستگاه فیزیوتراپی را شروع کنند و برای مشاوره به جراح مراجعه کنند.
آیا بعد از پارگی ACL نیاز به جراحی دارم؟
بنابراین این سوال مطرح می شود: آیا بعد از پارگی ACL به جراحی نیاز است؟ کدام بیماران باید تحت درمان با فیزیوتراپی قرار بگیرند؟ پاسخ این است که، بستگی دارد.
در ابتدا، تمام بیماران مبتلا به پارگی ACL نیاز به فیزیوتراپی دارند، حتی اگر یک عمل جراحی یک سناریوی پایین دستی باشد، تنها در صورت کاهش تورم در زانو، تقویت عضلات اطراف زانو (یعنی عضلات چهارسر ران) ، و دامنه حرکتی کامل، بیماران واجد شرایط جراحی شناخته می شوند، در صورت عدم وجود آسیب های پیچیده تر (مانند پارگی مینیسک جابجا شده یا سایر آسیب های رباطی)، این ممکن است، 3 تا 6 هفته طول بکشد.
پس از این دوره اولیه بهبودی و توان بخشی به دنبال آسیب ACL فرایند تصمیم گیری در مورد نیاز یا عدم عمل جراحی وارد عمل می شود. اگر بیماران بتوانند فعالیت های خود را اصلاح کنند و تا حدی (که معمولاً بعد از 3 تا 6 ماه است) زانوی خالی نکنند، توانبخشی کنند، بنابراین مراقبت مداوم و غیر جراحی مناسب است.
این ممکن است شامل استفاده از یک مهاربند ACL سفارشی برای چرخش و چرخاندن فعالیت ها باشد، هنگامی که بیماران با وجود توانبخشی عصبی عضلانی مناسب، از بی ثباتی مداوم زانو برخوردار باشند یا اگر فعالیت های ورزشی / تفریحی آنها به الگوی حرکتی چرخشی، پیچ خوردگی، شتاب و کاهش سرعت نیاز دارد، می توان جراحی را در نظر گرفت.
با توجه به مطالب فوق، مشخص است که برای بیمارانی که با توجه به دوره اولیه توانبخشی علامت دار (با بی ثباتی) هستند، جراحی لازم است، برای بیمارانی که ورزشکارهای رقابتی هستند، اغلب مدیریت زودرس جراحی برای جلوگیری از خطر بی ثباتی زانو و آسیب ثانویه به سایر ساختارهای زانو پیشنهاد می شود.
در آینده چه اتفاقی برای زانوی من خواهد افتاد؟
سوال دیگری که بیماران اغلب می پرسند این است که “در آینده چه اتفاقی برای زانوی من خواهد افتاد؟”
این سوال جواب دادنش سخت است، با این حال، به خوبی شناخته شده است که در بیماران مبتلا به پارگی ACL نسبتاً دچار آرتروز می شوند.
جراحی به خودی خود این خطر را تغییر نمی دهد، عنصر اصلی این است که بی ثباتی مداوم زانو باعث آسیب ثانویه به مینیسک و غضروف می شود و خطر این امر باید به حداقل برسد، بنابراین اینکه آیا فیزیوتراپی به تنهایی می تواند از این امر جلوگیری کند یا جراحی لازم است؟ مهم این است که بیماران باید بتوانند یک زندگی با فعالیت و تلاش های معنی دار و بدون علائم را دنبال کنند.